De aanslag op geheime commissielonen: operatie nultolerantie is ingezet! | ADMB

Bron: De aanslag op geheime commissielonen: operatie nultolerantie is ingezet! | ADMB.

Er bestaat reeds lang een regel die de fiscus toelaat om niet aangegeven voordelen te belasten (zeg maar beboeten) aan 309%.

Een voorbeeldje ter verduidelijking: je hebt als bedrijfsleider een GSM van de firma, die ook dienst doet om uw privé gesprekken mee te voeren. De fiscus aanziet dit als een vorm van loon, en je zal dus belasting moeten betalen op de waarde van dit voordeel; neem in ons voorbeeld aan dat het voordeel geraamd wordt op 150 euro per jaar. Als de firma dus niet zelf spontaan voor dit bedrag een loonfiche opmaakt (zodat de 150 euro in je personenbelasting wordt belast), zal bij controle overgegaan worden tot een taxatie van 463,50 euro. Een pijnlijke affaire dus!

In de praktijk werd deze taxatie echter niet zo vaak toegepast, maar diende hij vooral als stok achter de deur om akkoorden rond te krijgen. Sinds kort echter heeft de fiscus beslist om steeds de niet-aangegeven voordelen te belasten aan 309%! Reden die de administratie hiervoor aanhaalt is dat teveel bedrijven er voor kiezen de voordelen niet aan te geven, en bewust wachten tot een controle volgt (in de optiek van “we zien wel wat er gebeurt” of “we kunnen dat bij een controle nog wel aangeven”). Die mentaliteit wil men er dus uit krijgen.

In de toekomst wordt het dus des te belangrijker om de voordelen correct aan te geven: we denken in eerste plaats aan de meest voorkomende voordelen zoals GSM, laptops, privé-internet thuis, auto, verwarming en/of electriciteit voor de privé-woning, eventueel gratis woonst, … Maar het kan ook veel verder gaan; als voordeel wordt namelijk ook aanzien elke persoonlijke verrijking ten koste van de firma. Zo denken we bij voorbeeld aan het lichten van een lease-optie van een personenwagen op het einde van het leasecontract. Vaak kan de wagen dan aan een lage waarde gekocht worden van de leasingmaatschappij. Als niet de vennootschap, maar wel een personeelslid of zaakvoerder deze optie persoonlijk licht, dan zal de fiscus ervan uitgaan dat de vennootschap zich verarmde ten voordele van dat personeelslid of zaakvoerder, en dus zal er sprake kunnen zijn van een voordeel. Hetzelfde kan gebeuren als er privé-goederen te duur worden verkocht aan de vennootschap; de overprijs is dan ook een voordeel, en dus belastbaar aan 309%. Ook het verkopen van vennootschapsgoederen aan een onderprijs aan zaakvoerder/personeelslid kan een voordeel uitmaken als de fiscus kan bewijzen dat de vennootschap zich verarmde.

Maar hier schiet men wel met een kanon op een mug, om van bewijsproblemen nog maar te zwijgen.

Immers, de jacht op de niet-aangegeven voordelen alle aard is nog nooit zo fel gevoerd als de laatste tijd. De witte economie wint zienderogen terrein op het duistere gedeelte ervan (hoe anders te verklaren dat de fiscale ontvangsten jaar na jaar een stuk sneller stijgen dan de groei van de economie zou verantwoorden); en fiscale controleurs krijgen het moeilijker en moeilijker om in dossiers te kunnen overgaan tot bijkomende taxaties. Daarom gaan sommige controleurs tot in het onnozele zoeken naar verdoken bevoordelingen. Hiervan enkele voorbeelden die we in de praktijk tegen zijn gekomen:
– de vaste lijn in een bedrijfspand: “u belt ongetwijfeld wel eens met uw vrouw, da’s ook privé hé” –> voordeel
– kantoormateriaal: “die reclamestylo’s, die zult ge thuis ook wel gebruiken, niet?” –> voordeel
– kopiemachine: “uw kinderen zullen hun thesissen toch wel drukken op uw copier, niet?” –> voordeel
– vaste computer: “ah, dus uw personeel mag tijdens hun middagpauze surfen op het net?” –> voordeel

Enfin, je merkt dat er nogal snel sprake kan zijn van een voordeel, en dus taxatie aan 309%. Hierbij denken we bij voorbeeld aan de opmars van de iPad, waarvan de fiscus trouwens al heeft laten verstaan dat ze verwacht dat ook daarvoor een voordeel in rekening wordt gebracht!

Dit verhaal krijgt ongetwijfeld nog vele staartjes…