Een nieuwe wet stelt een vergoeding in op allerhande toestellen, zoals hard-disks, MP3-spelers, set-top-boxen, en andere. Voorheen bestond deze vergoeding (in de vorm van een in de verkoopprijs begrepen bedrag) reeds voor CD’s, DVD’s, en los verkochte opslagmedia.
De nieuwe regeling stelt voorziet een “forfaitair bedrag, dat werd bepaald door o.a. rekening te houden met de gemiddelde verkoopprijs voor een gegeven categorie van apparaten of dragers.”
Een forfaitaire vergoeding kan nooit mijn goedkeuring wegdragen. Ook de verdeling van deze fondsen aan de auteurs bezorgt me een slecht gevoel. Ik heb de indruk dat het geld niet gaat naar die personen die het meeste verliezen aan kopiëren; zeg maar de top artiesten (zij worden toch het meest gekopieerd en verspreid), maar eerder naar de auteurs of artiesten die eigenlijk vrij weinig verspreid worden via kopies. Technologie vandaag moet in staat zijn om statistisch na te gaan welke werken er het meest verspreid worden; dit kan toelaten om de vergoedingen eerlijker te verdelen.
In mijn ogen verdienen artiesten juist aan kopies of verspreiden van hun werk. Hoe meer exposure een auteur of artiest krijgt, hoe bekender, en dus ook hoe meer verkoop.
Tot slot, ICT duurder maken via deze vergoedingen helpt echt niet om Belgie op de kaart te zetten van de schone ICT industrie. Het doet ons er eerder als een apeland uitzien.